سلامی دوباره

ساعاتی پیش از کوه سرازیر شدم و به سوی تو بازگشتم . هنوز تنم بوی پرنده و

بهار میدهد و در چشمهایم سرسبزی درختانی میدرخشد که زودتر از بقیه ی گیاهان

از خواب زمستانی رها شده اند !

هنوز در گوشهایم ترانه های بلبل زمزمه میشود و هنوز پاهایم از بس که در فراز و

نشیبها دویده اند ، درد میکند!     آری به سوی تو آمدم که شاید در این روزها

بهار را آنطور که شایسته بود ، ندیدی!

فقط این را بدان که در یادم بودی و در خلوت و تنهاییهایم با تو سخن می گفتم.

در این روزهای اخیر بارها در مه گم شدم تا خود را دوباره بیابم . . . و گاه شیهه

اسبی تنها که افسارش را به درختی بسته بودند ، سکوتم را می شکست و

به یادم میآورد که این بهشت را پایانی خواهد بود!

راستش در بازگشت دلم گرفت ... و می هراسیدم از دیدن دوباره ی ماشینها و

راه بندانها و هیاهویی که در شهرها جاریست .  اما باور کن که یاد تو و شوق

دیدارت مرا تسلا میداد و امیدم می بخشید که از کوه سرازیر شوم و به سویت

باز آیم . اکنون با قلبی مشتاق و پاهایی خسته و گوشهایی سرشار از ترانه و

چشمانی به سبزی برگهای جوان به تو میگویم که ما هنوز معجزه ی فصلها را

آنگونه که باید ، درک نکرده ایم . . . همواره کوهها و دامنه ها و دره ها در تنهایی

اسرارآمیز خود زندگی میکنند و ما هر وقت که به سراغشان میرویم ، چیزی جز

پلاستیک و زباله و آشوب و صداهای گوشخراش ، برایشان هدیه ای نمی بریم .

بدین ترتیب عمر می گذرد و فصلها میروند و میایند و ما در کوچه های روزمرگی

تردد می کنیم و بی آنکه بدانیم ، از روزهای درک و ادراک فاصله میگیریم!

. . . . اینک چه زود دلم برای تنهایی اسرارآمیز کوهستان تنگ شده !؟؟ 

اما اعتراف میکنم که از تو دور افتادن و تو را ندیدن نیز از عهده ام برنمیاید . . .

سلام دوباره ام را پذیرا باش