مهریه ی معشوق

اواسط آبان بود که با من قهر کردی و از من بریدی ... و از همان موقع آسمان نیز

از رفاقت با من چشم پوشید و قهر کرد!

نه بارانی    نه ابر خاکستری و بارنده ای      نه بارشی و نه امید بارانی ......

و مدتها گذشت تا من فهمیدم تو با آسمان پیوندهایی داشتی و من نمیدانستم!

دلم میخواست منت کشی کنم و پا پیش بگذارم و آشتی کنم ... تا دوباره تو و

آسمان با من مهربان شوید!!    اما غروری جانکاه و دردآلود مرا از این کار باز میداشت!

آسمان مرا از یاد برده بود ... به یادش نمیآمد آن همه شبها را که به تماشایش

می نشستم و نگاهش میکردم!؟     به یادش نمیآمد آن کوچه های مهتابی را که

تا سپیده دمان راه میرفتم و محو تماشای ماه و ستاره ها میشدم!

آسمان می خواست به من بفهماند که هر کس با تو قهر کرده ، دیگر تحویلش

نمی گیرد!!     من اینها را دانستم و دیگر به نباریدن باران عادت کردم و خود را

رها ساختم در روزهایی آفتابی که بوی اردیبهشت داشت !!!

اعتراف میکنم که سخت بود برایم... سخت بود که شبها در خانه بمانم و به یاری

داروی خواب آور بخوابم و با آسمان شب رابطه ام را بگسلم... سخت بود برایم که

کوچه ها را تنها بگذارم و در شبانه های زیبای شان حضور نیابم!!

اما باید این سختیها بر من سپری میشد و قدر تو را ... و قدر آسمان را بیشتر

در می یافتم!!    چند روز قبل رجوع کردم به عشق ات... چون انسانی که نمیتواند

به دوران طلاق و جدایی ادامه دهد .... رجوع کردم و گفتم این بار جانم را و

همه ی امیدها و آرزوهایم را مهریه تو خواهم کرد .

... و تو با لبخندی فاتحانه پذیرفتی و عشقم را دگربار قبول کردی!؟؟  و از آن لحظه

.... دقیقا از همان لحظه آسمان بارید و هنوز این بارش ادامه دارد!

اکنون در پشت پنجره باران بر شیشه میزند و موسیقی دلنوازش را بر من نثار

میکند .... و من چقدر دوست دارم تا همه ی اشکهایم را و همه ی نوازشهایم را

و همه ی توان و تابم را نیز کابین تو قرار دهم!؟

                                       تقدیم به دوست عزیزم        آرمان