امروز عباس امیری در قطعه هنرمندان گورستات رشت ، برای همیشه آرمید .
عباس بازیگر استثنایی و کم نظیری بود که میتواست در نقشهای مثبت و منفی
بدرخشد و با صدای گیرا و نافذش تاثیرگذار باشد.
از سال 1365 او را در صداوسیمای مرکز گیلان شناختم . . . در سلام کردن گوی
سبقت می ربود و در معاشرت و همصحبتی ، ادب را چنان رعایت میکرد که
شرمنده میشدی!! بر خلاف نقشهایی نظیر ابوموسی اشعری(سریال امام علی)
و یا کاهن اعظم (سریال یوسف پیامبر) مردی خندان و خوش مشرب بود و
معمولا غمهایش را پنهان می داشت.
امروز به تنهایی عذاب آور و طولانی اش می اندیشیدم !! به سالهایی که در
حسرت دیدار زن و فرزندانش بر او گذشت. آنان به آلمان رفتند و هیچگاه بازنگشتند
و عباس چقدر زحمت کشید تا به اروپا برود و آنها را ببیند و دلتنگی اش را اندکی
تخفیف دهد . . . بگذریم!
حالا دیگر او مثل شکیبایی و حسین پناهی و نعمت الله گرجی و سایرین از دنیای
ما رفته و این حرفها بیهوده است . . . اما به جادوی هنر بیندیشید که چگونه
میتواند از عباس امیری مهربان و خوش قلب ، ابو موسی و کاهن اعظم بسازد و
ما نیز در مقام بیننده باورش کنیم و گاه از حرکات و گفته هایش در یک فیلم
برنجیم . امروز او را با آن صدای گرمش و با آن لبخندهای شیرین اش برای همیشه
به یاد سپردم و در دل برایش اشک ریختم.
برای او که سرشار از عشق و هنر بود و سرمایه ای جز دل نازکش نداشت . . .
برای او که از پس سالها صبر و استقامت و مرارت به آن درجه رسیده بود و معنای
رنج را خوب میفهمید . . . .
برای او که در یک روز سرد و ابری ، با خاک همآغوش شد و آخرین نقش خود را
بطور حیرت انگیزی ایفا کرد .
امروز در رشت غوغایی بود . . . هزاران نفر آمده بودند تا عباس را در راه خانه ی
ابدی اش مشایعت کنند .
یادش ماندگار